Hogwart 2059

Viper

Okay, wklejam prolog, niezbyt długi zresztą i czekam na komenty...
****

Nic nie może zahamować postępu… Natura nie cierpi bezruchu, dlatego absolutnie wszystko, co składa się na materię, musi się poruszać. Gdyby nie było ruchu, nie byłoby czasu, bowiem czas służy do postrzegania zmian.
Niektórzy ludzie próbują zatrzymać postęp, który jednak, jak istne perpetuum mobile czasami zwalnia, czasami cofa się, aby dokonać poprawek, ale nigdy się nie zatrzymuję.
Dwudziesty pierwszy wiek jest pomnikiem, który ludzie postawili postępowi. Jeszcze nigdy, w całych dziejach Ziemi zmiany nie nastawały tak szybko. Wiek dwudziesty przyniósł więcej wynalazków, niż całe średniowiecze, a może nawet i renesans.
Trzeba być kompletnym ignorantem, aby nie zdawać sobie sprawy z zmian, które zawładnęły całym światem. Tak więc, żaden czarodziej, chociażby najbardziej konserwatywny, nie może przejść obojętnie wobec istnie „magicznemu” postępowi świata mugoli mugoli nie pomyśleć, że właśnie zanika granica między czarodziejami i całą resztą.
Na początku dwudziestych lat dwudziestego pierwszego wieku, jakaś czarownica (której nazwisko przepadło w mrokach dziejów), siedząc spokojnie na ławce w okolicach Piccadily Circus, zobaczyła małego mugola, trzymającego w ręce dziwnie wyglądającą malutką walizeczkę, która po otwarciu okazywała się nie walizką, tylko dwoma połączonymi płytami jakiegoś metalu. Pierwsza część tej dziwnej rzeczy zawierała w sobie niesamowitą ilość guziczków, guziczków także pewną powierzchnie, która reagowała na lekki dotyk małego mugola.
Druga część świeciła lekkim światłem i ciągle, ale to ciągle się zmieniała. Widać na niej było mnóstwo dziwnych znaczków, a także słów, których nigdy nie słyszał żaden nie obyty ze światem mugoli czarodziej, a jeśli nawet słyszał, to nie znał ich znaczenia.
Zaciekawiona czarownica ukradkiem zaczęła przyglądać się chłopczykowi. Po piętnastu minutach obserwacji doszła do zadziwiającego wniosku: ten mugol rozmawia z kolegą, który mieszka w Honolulu. Nie, nie rozmawia: przysyła mu krótkie liściki, a one jakimś cudem w ciągu ułamka sekundy wędrują przez ocean i powodują natychmiastową odpowiedz.
Zafascynowana tą sztuczką, czarownica opowiedziała o niej przyjaciółką z pracy. Jak to zwykle bywa, w ciągu zaledwie kilku dni wiadomość, że mugoli umieją przesyłać sobie listy przez ocean, a może jeszcze dalej, obiegła całe Ministerstwo Magii i dotarła do uszu samego ministra.
W ciągu zaledwie kilku tygodni zainteresowanie produktami mugoli sięgnęło niewyobrażalnych do tej pory rozmiarów.
Gdyby postęp był żywą istotą, to w tej chwili prawdopodobnie roześmiałby się na całe gardło.

Hanysia

no no no =) =) ... nieźle, w ogóle pomysłowe xD