 Wysłany: Nie 16:39, 06 Sie 2006 Temat postu: |
|
ale to dobrze  ... chociaż troche mało rozwinięte... nium chodzi mi o to, że ta jej "ciotunia" tak od razu uwierzyła =) ... ale pozatym to O.K. |
|
| Wysłany: Pon 21:10, 31 Lip 2006 Temat postu: |
|
Dzięki, Mel  Postaram się...
A tak w ogóle, to masz rację z tą ucieczką. Wymyśliłam sobie, ze Hermiona zwiewa z domu i biegnie, a potem... No i mi się to skojażyło właśnie z ucieczką Harry'ego w "Więźniu Azkabanu" |
|
| Wysłany: Pon 10:23, 31 Lip 2006 Temat postu: |
|
| Ładnie, ładnie.
No i pełny podziw - bo ja o 3 w nocy nie mogę trafić kursorem w link, a co dopiero coś napisać 
Ucieczka Hermiony trochę przypomina mi ucieczkę Harry'ego w 3 części. Ale zapowiada się fajna akcja |
|
| Wysłany: Pon 2:47, 31 Lip 2006 Temat postu: |
|
| Nie jest to zbyt długie, wiem o tym... Ale wenę straciłam, a poza tym to przecież TYLKO wstęp! | |
| Wysłany: Pon 2:46, 31 Lip 2006 Temat postu: Hermiona&... |
|
| Biegła. Nie wiedziała ile czasu, ale czuła, że musiała biec już długo. W jej głowie krążyła tylko jedna myśl:
"Uciec jak najdalej". Czuła, ze nie może tam wrócić. Już niegdy, NIGDY!!! Proponuję jednak wyajśnić, dlaczego Hermiona Granger uciekła z domu, a teraz biegła pedem przez londyńskie ulice wlokąc za sobą ogromny kufer, a na kufrze koszyk z wielkim rudym kotem. *** Wszystko zaczęło się w piątek, 13 sierpnia. Hermiona zeszła z piętra, na którym miała swój pokoik, w szlafroku i długiej koszuli nocnej. Na dole byli już jej rodzice. - Herma, kochanie, dzisiaj przyjeżdża Twoje wujostwo! - krzyknął do niej ojciec. Hermiona automatycznie zatrzymała sie w progu i jęknęła: - Ależ ich tu nie było przez 8 lat... Nie wiedza, że jestem... - Hermiona popatrzyła na rodziców tak, jakby zobaczyła ich poraz pierwszys w życiu. - Wy IM chyba nie powiecie...? - Hermionko, my musimy to zrobić. Przecież wiesz, że to moja siostra i jej mąż... - Co?! Na tym zakończyły się ich dyskusje. Hermiona siedziała cały dzień szykując się na napastliwą wypowiedź ciotki Caroline i jej męża, wujcia Michaela. Oni nie tolerowali niczego odbiegającego od normy. "To zupełnie jak Dursleyowie od Harry'ego" pomyślała siedemnastoletnia gryfonka. # Gdy przybyli państwo Jackoby (wuj i ciotka Hermiony), cała rodzina Granger udała się do drzwi, by ich powitać. Chwilę później wszyscy siedzieli przy stole. - Och, Hermiono, wydoroślałaś! Nareszcie... Jak miałaś 9 lat wygladałaś tak dziecinnie - zauważyła pani Jackoby. - Bo byłam dzieckiem - warknęła Hermiona. Nikt inny na szczęście tego nie usłyszał. - Caroline, musimy ci coś powiedzieć... - zaczęła dosyć kulawo pani Granger. - Tak? Co? - No więc... więc... Hermiona jest... - Jest w ciąży? Nie zdziwiłam się, po takim wychowaniu - orzekła pani Jackoby i popatrzyła krytycznie na Hermionę. Natomiast dziewczyna miała już powoli dosyć tego całego spotkania. Zmierzyła chłodnym wzrokiem swe wujostwo i już miała wstać od stołu, gdy usłyszała w swojej głowie głosik: - Robiąc coś takiego, nie postąpisz jak Gryfonka! To nakazało dziewczynie zostać. Mogła ta ciotka patrzeć na nią krytycznie, a wuj niech się uśmiecha pod wąsem. Ona ma swój gryfoński honor i napewno tu zostanie! - No więc... Hermiona jest... czarownicą... - podjęła temat matka Hermiony. - Och... Tym mnie zaskoczyliście... Jak możecie trzymać w domu takie COŚ? - ciotka Caroline obrzuciła Hermionę wzrokiem człowieka patrzącego na wielką i bardzo ohydną Sklątkę Tylnowybuchową. - No to już chyba nie będą musieli, co?! - krzykneła Hermiona i gwałtownie wstała od stołu. - Mogę się stąd wynieść, jeżeli to ciotuni dogodzi! Dziewczyna pobiegła do swego pokoju, kopniakiem otworzyła kufer, za pomocą zaklęcia zapakowała do niego wszystko i zamknęła kolejnym silnym kopnięciem. Po chwili zdała sobie sprawę, ze tak szybko stąd nie wyjdzie; Krzywołapa gdzies wcięło. Nerwowo rozejżała się po pokoju. Wszystki jej rzeczy były zapakowane, a koszyk dla kota stał już na kufrze. Zrobiło jej sie smutno, że wynosi się z tego miejsca z tak błachego powodu, lecz po chwili uprzytomniła sobie, że po tym roku nauki w Hogwartcie i tak by już tu nie powróciła. Przeciez ona tam zostaje i będzie uczyć transmutacji. Po 14 minutach oczekiwania zjawił sie Krzywołap. Dziewczyna wpakowała go do koszyka, zamkneła go i z ironicznym uśmiechem na ustach zeszła na dół, by się pożegnać. - No to żegnam drogą ciotunię i wujaszka! - krzyknęła z korytarza i otworzyła drzwi na dwór. Z rodzicami nie miała serca się żegnać. Czym prędzej wyszła na podwórze i w cieniu atramentowej nocy wyruszyła do Dziurawego Kotła... *** Mam nadzieję, ze się spodobało... nie wypominajcie mi, że sa błędy, bo cięzko jest ich nie robić pisząc na żywca o 3 nad ranem   |
|